ກ່ຽວກັບວິໄນ
ຂຽນເມື່ອ November 19, 2013, ໃນຫມວດ ຊີວິດ.
ໄປເຫັນມາໃນພັນທິບ ມີໃນ http://ihears.blogspot.com/2013/11/blog-post_8.html ນຳ ລອງອ່ານກັນເບິ່ງ
สมัยผมเป็นผู้บริหารสนามบิน…อยู่ต่างประเทศ…
เจ้านายฝรั่ง…เดินมาชี้หน้าด่าผมว่า…
มึงเป็นผู้บริหารที่เฮงซวยมาก…
ผมตกใจ…แต่ก็หัวเราะ…แล้วก็สวนคำทันทีทันใดว่า…
มึงผิดแล้ว…นี่แสดงว่ามึงไม่รู้จักกู…
ทุกคนรู้ว่า……
กูคือผู้บริหารที่เก่งที่สุด…
ประสบความสำเร็จสูงที่สุด…
ในรุ่นเดียวกัน…ที่เข้ามาทำงานพร้อมกัน…มันบอกว่า…
กูไม่รู้ว่า…มึงสำเร็จยิ่งใหญ่ขนาดไหน…
แต่ในสายตากู…มึงคือผู้บริหารที่เฮงซวยที่สุด…
เฮงซวยยังไง…? ไหนว่ามาซิ…
มึงเป็นผู้บริหาร…ที่ขาดวินัย…วินัยอ่อนมาก…นี่ถ้าเป็นระเบียบในสนามรบ…
ทหารที่ขาดวินัย…เขาจะเอาไปยิงทิ้ง…
ขืนเสี่ยงใช้ทหารประเภทนี้…จะทำให้กองทัพเสียหาย…
และพ่ายแพ้ในสงครามได้…ผมฟังแล้วตกใจ…
แสดงว่าคนที่ขาดวินัย…เฮงซวย…และไร้ค่ามาก…
ผมก็ถามต่อว่า…ผมขาดวินัยยังไง..?
มันบอกว่า…
นี่เป็นจุดอ่อนของผู้บริหารไทยทุกคน…
ที่มันมองเห็นคือ…เวลาที่ลูกน้องทำผิด…
ยืนดูเฉย…ไม่เรียกมาว่ากล่าวตักเตือน…
ผมบอกว่า…มันเป็นความผิดเล็กน้อย…หยุมหยิมเกินไป…
มันบอกว่า…วันนี้เป็นความผิดเล็กน้อย…
แต่พรุ่งนี้…มันจะใหญ่ขึ้น…
และถ้ายังไม่เตือน…
เดือนหน้ามันจะใหญ่ขึ้น 30 เท่า…และถ้ายังไม่เตือน…
อีก 3 เดือน…มันจะใหญ่มาก…เป็น 100 เท่า…จนทำให้หลายคนเดือดร้อน…รวมทั้งมึงด้วย…
และเมื่อถึงวันนั้น…มีคนไปเตือน…ไปลงโทษ…ไอ้คนทำผิด…
มันจะถามว่า…
กูทำผิดอะไร…
กูทำแบบนี้มา 3 เดือนแล้ว…ไม่เห็นมีใครว่าอะไร…
มึงเป็นใคร…มาเสือกอะไรเรื่องของกู…เจ้านายกูยังไม่ยุ่งแล้วหลังจากนั้น…ก็ไม่มีใครว่ากล่าวตักเตือนมันได้…
จนกว่าจะเกิดเหตุใหญ่โต…จนควบคุมไม่อยู่…
เดือดร้อนกันทั้งบริษัท…หายนะกันทั่วทั้งประเทศ…
ผมฟังแล้วยิ้มๆ…นึกเถียงในใจว่า…
เหตุการณ์แบบนี้…ไม่มีทางเกิดขึ้นกับกูหรอก…เพราะกูเก่ง…หลังจากนั้นไม่นาน…ประมาณ 3 หรือ 4 เดือน…
ลูกน้องของผม…ขับรถ…ชนเครื่องบิน…
นำหายนะมาสู่ผม…และบริษัท…ชนิดที่รับมือไม่ทัน…
สาเหตุเป็นเพราะ…
ขาดวินัย…
เหมือนกับที่เจ้านายฝรั่ง…เคยด่าผมไว้…เปี๊ยบเลย…เรื่องมีอยู่ว่า…
ทุกเช้าก่อนนำรถออกไปทำงานในสนามบิน…
มันต้องเช็คความพร้อมของรถ 25 รายการ…
ตาม Check list ที่เขาทำไว้…
แต่คนไทย…มันเก่งมาก… 25 ข้อ…เช็คเสร็จภายใน 1 นาที…
ทำเครื่องหมายถูก…ทั้ง 25 ข้อ…ภายใน 1 นาที…
โดยไม่ต้องดูรถ…แล้วเซ็นชื่อกำกับ…แสดงว่า…เช็คแล้ว…ไม่ต้องเช็คหรอกเจ้านาย…เช็คทำไมทุกวัน…เมื่อวานก็เช็คแล้ว…
เมื่อคืนนี้…รอบกลางคืนก็เช็คแล้ว…รถไม่มีปัญหาหรอก…ทำไมถึงต้องเช็คทุกวัน…มันบ่อยเกินความจำเป็น…
ผมก็พยักหน้าเห็นด้วย…พอรถชนเครื่องบิน…ก็ทำการสอบสวน…
ปรากฏว่า…รถคันนี้…ไม่ได้เช็คสภาพนานกว่า 6 เดือนแล้ว…
แต่มันมีบันทึกว่า…เช็ควันละ 2 ครั้งทุกวัน…ตลอด 6 เดือนเต็ม…
เพราะมันใช้วิธีเช็คแบบเดียวกัน…คือขีดเฉพาะ Check list…
แต่ไม่ได้ตรวจสภาพรถจริงๆ…จากเหตุการณ์วันนั้น…ผู้เกี่ยวข้องถูกลงโทษกันถ้วนหน้า…
ผมในฐานะผู้บริหาร…ที่รับผิดชอบในวันนั้น…
เกือบถูกไล่ออก…
ดีแต่ว่า…กรรมเก่าที่ทำไว้ดี…
คือประวัติและผลงานของผมยอดเยี่ยม…มาตลอด…
เลยช่วยให้รอดไปได้่ครั้งหนึ่ง…
คนไทยทั้งหมด…ที่ทำงานที่นั่น…
เสียศักดิ์ศรี…อย่างรุนแรง…พวกฝรั่งมองคนไทย…ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม…
ว่าเป็นพวก…ไม่ได้เรื่อง…เฮงซวย…ไม่มีวินัย…
ทำผิดคนเดียว…
ถูกประนามกันทั่วประเทศ…ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…
ผมให้ความสำคัญของเรื่องวินัย…เป็นอันดับหนึ่ง…เห็นใครทำผิดกฏระเบียบ…ผิดวินัย…ผมเข้าไปเตือน…ทันที…
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย…
ไม่ว่าความผิดที่ทำนั้น…มันจะเล็กน้อยแค่ไหน…
เพื่อยุติการทำผิด…ให้หยุดอยู่แค่ตรงนั้น…ไม่ขยายวงต่อ…
และได้รับการแก้ไขให้ถูกต้อง…ในการทำครั้งต่อไป…แล้วผมก็นำบทเรียนที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตนี้…
มาเป็นแบบอย่าง…ในการเลี้ยงลูก…
ไม่ว่าลูกจะทำผิดเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน…
ผมจะรีบเข้าไปเตือน…และกำชับว่า…
อย่าทำแบบนี้อีกเด็ดขาดนะลูก…
ทำให้ลูก…เป็นคนที่มีวินัยเข้มข้น…
อะไรไม่ดี…อะไรไม่ถูกต้อง…ไม่ทำ…
ผู้คนที่อยู่รอบข้าง…ไม่มีใครเดือดร้อน…
ชีวิตครอบครัวมีความสุขสมบูรณ์…
